Jubileusz 140-lecia II LO. Spotkania z Absolwentami

Dodane 17 września 2023 | przez dyrekcja

Kolejny dzień trwania uroczystości jubileuszowych wypełniały praca, napięcie, ale też podniosły nastrój.

Drugi dzień obchodów poświęcony był również autorom wspomnień, zamieszczonym w książce „Wspomnienia absolwentów II Liceum Ogólnokształcącego im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie”, wydanej z okazji Jubileuszu 140-lecia Szkoły pod redakcją prof. Doroty Kasprzyk, prof. Katarzyny Pysz oraz prof . Anny Sroki. Organizatorami uroczystości byli redaktorzy wspomnianej publikacji oraz uczniowie klas 2b i 3h. Zapewnili oni sprawną organizację, a przede wszystkim opiekę nad najstarszymi zaproszonymi gośćmi. Aula, wypełniająca się absolwentami – przedstawicielami różnych pokoleń Sobieszczaków, tętniła gwarem, radosnymi powitaniami, ale też naznaczona była powagą, wynikającą z doniosłości chwili wskrzeszającej tradycję naszej szkoły, przywoływaną we wspomnieniach. Osobą prowadzącą spotkanie był Piotr Jędrzejek – aktor, konferansjer, juror wielu edycji FMFT, przyjaciel szkoły. Niezwykle ciepło przywitał zgromadzonych gości, przede wszystkim przybyłych absolwentów, którzy wcześniej podzielili się swoimi wspomnieniami z czasów szkolnych, zamieszczonymi w książce. Dyrektor Marek Stępski, zabierając głos, podkreślił, jakim zaszczytem jest gościć tak znamienite grono absolwentów zasłużonych dla nauki, kultury i polityki. Piotr Jędrzejek zainicjował część wspominkową, rozpoczynając rozmowę z najstarszymi absolwentami Sobka. Opowieści o naszej szkole, dawniej zwanej „Zakładem”, o profesorach, zdarzeniach, nacechowane były zindywidualizowaną pamięcią o ważnym dla każdego ucznia czasie. Zarówno te sympatyczne, jak i trochę mniej sympatyczne reminiscencje tworzyły obraz miejsca, z którym uczniowie się identyfikowali, w którym powstawały historia i tradycja. Mimo wielopokoleniowości gości, dzięki ich opowieściom, powstała jakaś mistyczna aura, odzwierciedlająca atmosferę panującą w szkole od zawsze – jednoczącą, wyzwalającą inwencję, tworzącą wspólnotę uczniów i nauczycieli. Najstarsze pokolenia absolwentów podkreślały panującą w Sobieskim dyscyplinę, kształtowanie ducha patriotyzmu, zaś młodzi mówili o koleżeństwie, trudnościach i psikusach. Nie brakło też wspomnień o lubianych i nie, o bardziej i mniej cenionych profesorach, którzy z racji swojej „nietuzinkowości” zostali zapamiętani. Wszystkie wspomnienia łączyła nostalgia za „budą”, dawnymi przyjaźniami, czasami „granatowego mundurka” i tarczy na agrafce, a także świadomość wpływu szkoły na losy każdego z absolwentów. Wagę spotkania i wypowiedzi sławnych Sobieszczaków podkreślały liczne pytania zadawane przez uczniów, wskazujące na to, że przeszłość połączyła się z teraźniejszością, a zgromadzeni w auli szkolnej mówili o „naszym Sobku” poza mijającym czasem. Oficjalne pożegnanie nie zakończyło spotkania, gdyż trwające rozmowy kuluarowe były wyrazem potrzeby odnawiania znajomości i „pamięci” o zapomnianych czasach kształtowania charakterów, młodzieńczych ideałów i życiowych celów.