Wspomnienie Śp. wicedyrektor Barbary Kaczkowskiej
Basi
Przyjaźń –
krzepiąca obecność
różnice, które nie różnią
rozumienie bez tłumaczenia
wspieranie bez przymusu
Przyjaźń
BG
Dokładnie dwa miesiące temu siedziałyśmy obok siebie w Kamienicy, w Twoim rodzinnym domu, który przez 20 lat był też moim wakacyjnym miejscem na ziemi i oglądałyśmy otwarcie olimpiady w Tokio. Po całym tygodniu niedomagań czułaś się lepiej więc humory nam dopisywały.
Następnego dnia wyjechałam i już tylko rozmawiałyśmy przez telefon. Podczas ostatniej rozmowy żaliłaś się, że jesteś słaba, masz bardzo niskie ciśnienie i wybierasz się do lekarza. Po wizycie zadzwoniłaś raz jeszcze, że jest lepiej, jesteś w domu i nawet coś zjadłaś… Trochę się uspokoiłam.
Po czterech dniach od tej rozmowy uderzyła we mnie wiadomość, że Basia nie żyje, że nie ma jej wśród nas, że już nigdy nie usłyszę „no cześć”…
Pozostaje smutek, żal, wspomnienia, dobre wspomnienia, bo też była Basia dobrym człowiekiem, o wielkiej wrażliwości i wielkim sercu, gotowa nieść pomoc i wsparcie, ale także tryskać humorem i radością.
Kochała szkołę, życie i ludzi.
Kochała i była kochana.
Żegnamy Cię Basiu z wielkim żalem i bólem, my uczestniczki „sabatowych” spotkań, których byłaś inicjatorką, mając nadzieję, że uwolniona od ziemskich trosk i cierpień znalazłaś spokój wśród swoich aniołów, a Twój Janusz wyszedł Ci na spotkanie i wziął Cię w ramiona.
Tylko dlaczego Twoje odejście tak boli?
Pragnę w imieniu własnym i moich „sabatowych” koleżanek przekazać serdeczne wyrazy współczucia Rodzinie, zwłaszcza Basi bratowej – też Basi, Jej bratankom Maćkowi i Szymkowi oraz ich żonom Madzi i Asi.
Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak ważna dla Basi była Wasza codzienna obecność, troska i przywiązanie.
Mileńko, Kajtusiu i Tymku – byliście oczkiem w głowie Waszej Cioci.
23.09.2021
Barbara Gębik
