Międzynarodowy Dzień Teatru 27 marca był okazją, by uczniowie z klas 3d i 3h udali się do Teatru im. J. Słowackiego. W tym dniu mocno akcentowano słowa norweskiego pisarza, laureata Nagrody Nobla 2023 w dziedzinie literatury. Jon Fosse napisał w swym orędziu: Nie przychodzi mi do głowy lepszy sposób łączenia przeciwieństw niż sztuka. Właśnie ona jest przeciwieństwem gwałtownego konfliktu, który, co zbyt często widzimy, znajduje swoje ujście w destrukcyjnych próbach zniszczenia obcego, tego niepowtarzalnie innego, nierzadko poprzez wykorzystanie najbardziej bestialskich odkryć nowej technologii. Czy to będzie terroryzm, czy to będzie wojna. […] Postanowiłem mówić o sztuce w ogóle, a nie wyłącznie o sztuce teatru, dlatego że w każdej dziedzinie sztuki, w każdej dobrej sztuce, w jej najgłębszej istocie, chodzi o to samo, chodzi o to, żeby to, co niepowtarzalne, osobliwe, stało się uniwersalne. Sztuka łączy niepowtarzalne z uniwersalnym w swoim wyrazie artystycznym. Nie poprzez usuwanie swoistości, tylko poprzez jej uwydatnianie, aby wyraźnie wybrzmiało to, co obce. To proste. Wojna i sztuka to przeciwieństwa. Wojna i pokój to przeciwieństwa. Sztuka to pokój.

Nowe odczytanie Wesela w Teatrze im. J. Słowackiego bardzo wyraźnie koresponduje ze słowami noblisty. Niekoniecznie jednak interpretacja ta znajduje uznanie wśród uczniów, którzy niezwykle cenią sztukę Stanisława Wyspiańskiego. Antonina Sikora z klasy humanistycznej 3h pisze: Spektakl Wesele na podstawie dramatu Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Mai Kleczewskiej swoją premierę miał 17 marca 2024 r.,  dokładnie 123 lata po pierwszej premierze tego dzieła, na tych samych deskach sceny teatru. Jednak sztuka ta, moim zdaniem, nie należy do wybitnych. Przeładowana jest wątkami niewynikającymi z elementów fabuły, odbiega od oryginalnych wartości przekazywanych przez twórcę. To tylko niewielka część negatywnych aspektów tego spektaklu. Jedynym, co wydaje się według mnie, ratować spektakl są jego wizualne efekty, takie jak stroje, muzyka oraz scenografia.
Kolejną opinię przedstawia Maria Wolska, także uczennica klasy 3h:
Dla mnie, rzeczą godną największego podziwu w Weselu jest gra aktorska i ogrom pracy oraz energii, którą specjaliści Teatru Słowackiego włożyli w ten spektakl. Zostali postawieni przed niełatwym zadaniem – porwać widownię w wir chłopomanii poprzez taniec i sceny zbiorowe początkowej części widowiska. Moim zdaniem udało się. Barwne spódnice i pawie pióra znacząco koloryzowały prawie znikomą scenografię, która mimo że prosta, użyta była w spektaklu bardzo nowocześnie. W przedstawieniu nie obyło się bez kontrowersji oraz zmian w oryginalnym biegu fabuły, i mimo że ten zabieg nie przypadł mi do gustu, to sądzę że warto było Wesele zobaczyć, zwłaszcza w Światowy Dzień Teatru.
Jak piszą twórcy Wesela w Teatrze im. J. Słowackiego: Tajemnicą „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego jest przede wszystkim sposób jego oddziaływania, bo na Weselu – jak ujął to dowcipnie niegdyś Jan Błoński – polska publiczność nigdy się nie nudzi. Wielki finał dramatu, zmierzający długimi kadencjami do stanu uśpienia, rozbrojenia, do chocholego tańca, zwykło się odczytywać jako gorzką, wstrząsającą prawdę o społecznej niemocy, marazmie, anomii. A może jest na odwrót? Może ta perwersyjna, triumfalna i monumentalna scena uśmiercania społecznej energii wyzwala poczucie ulgi, uwalnia od lęku przed krwawą przemocą, zapewnia błogie uczucie wzniosłości i bezgrzeszności?
Także tym razem finał Wesela może zaskakiwać, nawiązując do współczesnych nam wydarzeń. Jest przestrogą, wynikająca z historycznego doświadczenia. I ożywiającą w naszej zawodnej, krótkotrwałej pamięci fakt, że widmo wojny jest bliżej niż nam się wydaje. Maja Kleczewska z dramaturgiem Grzegorzem Niziołkiem przypominają o tym.
Warto iść do teatru, by mieć swoje zdanie i dostrzec nowe odczytanie Wesela przez pryzmat swojej wrażliwości. Niebawem uczniowie będą mieli okazję obejrzeć na scenie Starego Teatru inny obraz Wesela Stanisława Wyspiańskiego – tym razem w reżyserii Jana Klaty.

Proszę Państwa, Wyspiański umiera
4 kwietnia był dniem, kiedy w godzinach wieczornych widownię Teatru im. J. Słowackiego wypełnili uczniowie z naszej szkoły by obejrzeć spektakl Proszę Państwa, Wyspiański umiera.

Przedstawiamy kilka refleksji uczniów po spektaklu. Maria Wolska z klasy 3h pisze: Niesamowity klimat kreowany już od momentu przekroczenia progu teatru bardzo szybko porywa i przenosi widza w świat Wyspiańskiego, który z całą pewnością jest nieco osobliwy. Jego unikatowy charakter podkreśla w spektaklu świetna gra świateł, a przede wszystkim muzyka – melancholijne, delikatne i poruszające utwory w wykonaniu Mai Kleszcz, przypominające mi o moim dzieciństwie, a także chwytliwe muzyczne przerywniki stosowane między scenami oraz w trakcie trwania dialogów, które nadawały im odpowiedni rytm oraz podkręcały ich nietypowy, specyficzny charakter. Końcówka spektaklu była dla mnie zniewalająca. Świetnie zagrani bohaterowie perfekcyjnie podkreślili i domknęli całą historię. Było to dla mnie ogromnie wzruszające przeżycie – czułam jak gdyby ten spektakl obudził we mnie jakąś cząstkę nieznanej mi dotąd wrażliwości i dość brutalnie wydobył ją na światło dzienne. Z teatru wyszłam czując prawdziwe katharsis. Z pewnością jest to jeden z najlepszych spektakli jakie miałam ostatnio przyjemność przeżywać.
Komentarz Michała W. Świątkowskiego z klasy 3h: Spektakl Proszę Państwa, Wyspiański Umiera w ciekawy i niekonwencjonalny sposób przybliża nam historię życia i kariery twórczej Stanisława Wyspiańskiego. O czwartym wieszczu opowiadają nam jego przyjaciele, wrogowie, współpracownicy, wreszcie żona, matka i dzieci. Z ich relacji, połączonych z refleksjami i wspomnieniami samego Wyspiańskiego wyłania się obraz niejednoznaczny. Krakowski artysta jest przedstawiony z jednej strony jako wybitny reżyser teatralny, genialny malarz i wizjoner, z drugiej zaś jako człowiek nieodpowiedzialny, popędliwy, czasem nawet infantylny. Ta mnogość głosów w dyskusji o Wyspiańskim daje widzowi możliwość samodzielnego wyrobienia opinii o artyście, za co bardzo doceniam spektakl. Na szczególną uwagę zasługuje wysoki poziom integracji widzów z aktorami, którzy często opuszczają scenę i przechodząc na widownię tym bardziej angażują publikę. W spektaklu obecne są także liczne odniesienia do wybitnych dzieł sztuki jak ołtarz Wita Stwosza w kościele Mariackim, oraz obrazów Caravaggia, Rembrandta, czy Malczewskiego. Osobiście jednak jestem zdania, że spektakl jest momentami zbyt krzykliwy i wulgarny, jakby za wszelką cenę starając się zwrócić uwagę widza. Zupełnie niepotrzebnie, bowiem fascynująca opowieść o genialnym artyście sama w sobie jest interesująca i zupełnie nie potrzebuje tych dodatków, wątpliwej skądinąd jakości.
Te drobne mankamenty nie zmieniają jednak faktu, że sam spektakl uważam za zdecydowanie godny polecenia.
Opinia Marii Skowronek z klasy 3e:
Spektakl był niesamowitą podróżą do ostatnich chwil życia Czwartego Wieszcza – Stanisława Wyspiańskiego. Widzowie zanurzając się w tej historii, jakby z samym bohaterem przemierzają różne etapy jego życia, ważne dla niego miejsca i chwile oraz ludzi tak blisko z nim związanych. Nie jest to jednak lukrowana laurka dla Wyspiańskiego. Niesamowity dobór aktorów, scenografii, muzyki oraz rozległych metafor pozwala poczuć się widzom jak w teatrze czasów Wyspiańskiego. Bardzo ciekawym rozwiązaniem jest kontakt z publicznością, który nie ogranicza się jedynie do połączenia widowni ze sceną w trakcie spektaklu ale daje możliwość każdemu z oglądających stanąć na deskach sceny słynnego Teatru. Sam koniec może zadziwić oraz skłonić do refleksji. Z całą pewnością mogę polecić ten spektakl każdemu, nie tylko fanom Stanisława Wyspiańskiego i Młodej Polski. Warto przeżyć tą sentymentalną podróż nie o umieraniu a o życiu.

Organizacja: opiekun Szkolnego Klubu Wyspiańskiego prof. Anna Czepiec-Mączka
Zdjęcia: Maria Skowronek, klasa 3e

Cytowane w tytule pytanie pochodzi z musicalu „1989”. Spektakl został przygotowany wspólnie przez Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie i Gdański Teatr Szekspirowski. Autorami scenariusza są Marcin Napiórkowski, Katarzyna Szyngiera i Mirosław Wlekły, muzyki – Andrzej „Weber” Miłosz. Przedstawienie wyreżyserowała Katarzyna Szyngiera. Rewelacyjnie grany, rapowany spektakl o przełomowym dla nas historycznym momencie, sądząc choćby po trudach zdobywania biletów, wciąż cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem publiczności. Uczennice i uczniowie z naszej szkoły 1 marca b.r. po raz kolejny mieli okazję obejrzeć musical oraz uczestniczyć w spotkaniu poprowadzonym przez Dyrektora Krzysztofa Głuchowskiego z reżyserką spektaklu. Wyjątkowość tego spotkania stanowi dodatkową wartość. Młodzi ludzie mieli szansę dowiedzieć się bezpośrednio od twórcy przedstawienia o zamierzeniach, etapach pracy i trudnościach w realizacji spektaklu. O tym w jaki sposób docierano do dokumentów i o rzetelnej pracy tworzenia scenariusza na ich podstawie a także o szukaniu tego, co łączy a nie dzieli w historii. Katarzyna Szyngiera w odpowiedzi na pytania uczniów opowiedziała o specyfice pracy reżyserskiej i o bohaterach spektaklu natomiast Krzysztof Głuchowski zapewnił o trwających pracach nad zapisem cyfrowym ścieżki dźwiękowej muscialu. Zatem czekamy.
Przedstawiamy zdania uczniów, podsumowujące co według nich stanowi o sile spektaklu? Zachwycają – kostiumy, choreografia, ruch sceniczny, dobór aktorów, ich gra, sprawność w tańcu, wokalu i przede wszystkim – tekst. Pozornie zabawa słowem a pod nią głęboka wiedza o tamtym czasie, dylematach, różnicach ideologicznych i pojmowaniu nowej wolnej Polski.
Tekst zatytułowany A co, jeśli się uda?, napisany przez Adama Zielińskiego Łonę, należący do roli teatralnego Jacka Kuronia, zaprasza do namysłu nad przyszłością po sukcesie 4 czerwca 1989 roku. Zacytujmy go, by przypomnieć i skłonić do ponownej refleksji.
Co, jeśli się spełni piękny sen?
Bo widzisz: los się różnie lubi pogmatwać
Co będzie w dzień zwycięstwa, to ja z grubsza wiem
Ale co będzie dzień później – to już zagadka.

Organizacja: opiekun Klubu Wyspiańskiego w II LO prof. Anna Czepiec-Mączka
Zdjęcia: Joanna Operacz, klasa 3f i prof. Anna Czepiec-Mączka

Po raz kolejny młodzież z naszej szkoły, w ramach Klubu Wyspiańskiego, uczestniczyła w wydarzeniu teatralnym w Teatrze im. J. Słowackiego. Uczennice i uczniowie z klas artystyczno – architektonicznych 2e i 3e brali udział w warsztatach, a po obejrzanym spektaklu Szymborska. Kropki, przecinki, papierosy, uczestniczyli w rozmowie z aktorami Agnieszką Przepiórską i Antonim Milancejem. W opisie spektaklu czytamy: Surrealistyczna, zmyślona opowieść w asyście całkiem prawdziwych wierszy to próba przyjrzenia się poetce, tak jak sama by tego chciała. Bez nadęcia, emfazy i sztucznej powagi.
Oddajmy jednak głos uczestnikom spotkania. Emilia Makowska z klasy 3e pisze: W ubiegłą środę, 18 października klasa 2e wraz z klasą 3e miały przyjemność odwiedzić Teatr Słowackiego – Dom Machin, gdzie wzięły udział w warsztatach i dyskusji oraz obejrzały spektakl pt. „Szymborska. Kropki, przecinki, papierosy”. Tak jak sugeruje tytuł, przedstawienie dotyczyło życia i twórczości Wisławy Szymborskiej, której jest poświęcony bieżący rok. Spotkanie rozpoczęliśmy od aktywnych warsztatów z kierownikiem działu edukacji teatru – Wojciechem Rzehakiem, który oprócz wielu znanych nam informacji o poetce podzielił się też smaczkami i anegdotami związanymi z jej osobą. W spektaklu wystąpiło zaledwie dwóch aktorów – Agnieszka Przepiórska grająca Wisławę Szymborską i Antoni Milancej odgrywający wiele ról mi. Kota, Księgarza Polskiego, Głos z radia, Kulmową, Gołotę, Ojca. Mała ilość aktorów nie świadczy jednak o małym nakładzie pracy, wręcz przeciwnie – tworzenie tego spektaklu wyreżyserowanego przez Annę Gryszkównę związane było ze żmudnymi, kilkumiesięcznymi przygotowaniami. Sztuka ta, eksponująca najważniejsze elementy z życia Wisełki wywołuje radość na twarzy, śmiech, ale nie jest komiczna. Po prostu oddaje charakter Wisławy Szymborskiej. Na koniec spotkania uczestniczyliśmy w rozmowie z aktorami, podczas której podzielili się oni z nami tajnikami spektaklu, zdradzili sposoby pracy nad rolą. Odpowiedzieli też osobom zainteresowanym studiami aktorskimi o podejmowaniu trudnych decyzji aktorskich i ich konsekwencjach.

Jagoda Krajewska z klasy 2e stwierdza: Niewłaściwym byłoby opisanie naszego doświadczenia podczas spektaklu „Szymborska. Kropki, przecinki, papierosy” jako zwykłego, szkolnego wyjścia do teatru. Początek stanowiły warsztaty, które sprawdziły (w bardzo przyjemny i komediancki sposób) naszą dotychczasową wiedzę o życiu Wisławy Szymborskiej. Sztuka mająca pewne interaktywne elementy oraz możliwość zadawania pytań aktorom po spektaklu na temat ich pracy jak i samego występu sprawiły, że nasza wizyta w teatrze na pewno pomoże nam spojrzeć inaczej na twórczość noblistki i na nas samych. Nie zdziwiłabym się, gdyby po tym spektaklu więcej osób z grupy uczestniczącej w zajęciach bardziej zainteresowało się polską poezją XX wieku. Humorystyczne podejście do biografii Wisławy Szymborskiej zdecydowanie bardziej przyciągnęło uwagę młodzieży , często znudzonej lekcjami w ławkach. Podsumowując – satysfakcja i wiedza, jaką przyniosła możliwość uczestniczenia w spotkaniu zdecydowanie umożliwiła nam lepsze spojrzenie na świat.

opieka: prof. Anna Czepiec-Mączka – opiekun Klubu Wyspiańskiego, prof. Monika Madej
zdjęcia: Jakub Jagiełłowicz, klasa 3e

24 lutego b.r. uczniowie z II LO w Krakowie po raz kolejny uczestniczyli w propozycji Klubu Wyspiańskiego oglądając Lalkę w reżyserii Wojciecha Klemma.
Prezentujemy recenzję Julii Tomasikz klasy humanistycznej 2h
Byłam na spektaklu „Lalka” w Teatrze Słowackiego. Jak na ten teatr przystało wystąpili wspaniali aktorzy. Historia bardzo mi się spodobała i pomimo długości przedstawienia nie odczułam nudy. Osobiście z teatru wyszłam bez zarzutów a nawet z zachwytem. Jednak moi rówieśnicy zwrócili uwagę na szczególny problem, który powtarzał się w praktycznie w każdej rozmowie – jeśli nie znasz oryginału ciężko jest załapać niektóre wątki. I chociaż ja sama nie miałam z tym większego problemu to chętnym do obejrzenie spektaklu polecałabym zaznajomić się wcześniej z powieścią Prusa. W dyskusjach przejawiał się również motyw relacji Rzeckiego i Wokulskiego – pojawiły się głosy /po jednej z bardziej intensywnych scen/, że ich relacja została w pewien sposób przerwana. Właśnie ta scena wywołała niemałe pole do polemiki. Pozwolę więc sobie zacytować jedną wypowiedź, która mocno podbiła moje serce. „Ludzie krytykujący emocjonalne zbliżenie pomiędzy dwoma osobami tak naprawdę obnażają to, że nigdy nie doświadczyli ciepła ze strony drugiej osoby”.
To, co połączyło nasze opinie to zachwyt nad muzyką, scenografią i grą aktorską – co do tych punktów nikt nie miał zastrzeżeń!
Według mnie spektakl „Lalka” spełnił swoją rolę – zachęcił do zapoznania się z lekturą, pozwolił na dostrzeżenie złożoności postaci i ich relacji w szerokim kontekście oraz przede wszystkim jest obiektem dyskusji i merytorycznych sporów. Skala opinii jest bardzo szeroka – od osób, którym spektakl nie podobał się i nie zgadzają się z interpretacją twórców do odbiorców pełnych zachwytu – i wydaje mi się, że to właśnie potwierdza, iż spektakl jest prawdziwą sztuką.”
Po spektaklu odbyła się rozmowa reżysera Wojciecha Klemma i aktorów z uczniami dotycząca między innymi sposobów budowania roli teatralnej, motywacji sięgnięcia po klasyczną literaturę, która jest w dalszym ciągu niezwykle aktualna. Oprócz dociekań ściśle technicznych związanych z tworzeniem spektaklu poszukiwano odpowiedzi na pytania dotyczące kondycji współczesnego człowieka, co jest niezwykle cenne, budzi świadomość i ostrzega, by nie być lalką w kolejnych spektaklach życia.

Oddajmy głos uczniom /trzy osoby spośród ponad trzystu/, którzy obejrzeli musical 1989.
Piątego stycznia 2023 roku nasza szkoła miała przyjemność uczestniczyć w spektaklu 1989 stworzonym przez Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie oraz Gdański Teatr Szekspirowski. Musical opowiada o sprzeciwie wobec władzy komunistycznej i jej późniejszym upadku – wszystko ukazane jest jednak w innych barwach niż znaliśmy do tej pory. Autorzy scenariusza, Marcin Napiórkowski, Katarzyna Szyngiera oraz Mirosław Wlekły, zdecydowali się na być może kontrowersyjne posunięcia /przykładowo postać Wojciecha Jaruzelskiego przedstawiona była w sposób komediowy/ ale zyskali niezwykłe efekty. Jako jedni z nielicznych pokazali również ludzką twarz komunistów, co poszerza pole widzenia odbiorców i w kontekście innych utworów opowiadających o czasach PRLu jest ciekawym ujęciem tematu. To, co było jednak najważniejsze, to przedstawienie autentycznej, chwytającej za serce historii członków Solidarności – ich prywatnych tragedii jak i działań całego związku. Uważam, iż najbardziej wybrzmiała rola kobiet. Bardzo cieszę się, że w końcu „przyznano im głos”.
W spektaklu chciałabym podkreślić absolutną wisienkę na torcie, czyli doskonały warsztat aktorski. Każda postać miała w sobie niezwykłą, prawdziwą głębię; wzruszaliśmy się i płakaliśmy wraz z nimi. Wokale przyprawiały nas o gęsią skórkę, a taneczne popisy wbijały w fotel. I choć niektóre występy aktorskie przykuły moją uwagę bardziej niż reszta, to jednak nie uważam, że wymienianie któregokolwiek nazwiska byłoby w porządku w stosunku do reszty – cała obsada pokazała się z najlepszej strony. Teksty piosenek zapadły nam w pamięć i myślę, że widzowie wyczekują na CD ze wszystkimi piosenkami. Za tak chwytliwe teksty możemy być wdzięczni m.in. Marcinowi Napiórkowskiemu. Również duże uznanie należy się Andrzejowi „Webber” Mikoszowi, który skomponował muzykę, wykonywaną na żywo przez zespół muzyczny w składzie: Piotr Bolanowski, Jan Kusek, Jarosław Pakuszyński oraz Wojciech Długosz. Twórcy nie kryją inspiracji musicalem „Hamilton”, jednakże uniknęli tego, co chyba każdy wielbiciel wymienionego spektaklu obawiał się; że „1989” będzie polską kopią amerykańskiego hitu. Nie byłabym w stanie nazwać go nawet mianem „polskiego Hamiltona”, bo pomimo podobieństw i zbliżonej formy autorzy stworzyli coś unikatowego. Miejmy nadzieję, że to, co połączy te dwie sztuki teatralne to ogromny sukces: niech więcej ludzi uwierzy w pozytywny mit!””
Julia Tomasik, klasa 2h

Wspaniała historia!
Wciąga osoby, które dobrze pamiętają wydarzenia z roku `89 i te , które nie są w stanie ich pamiętać. Jest to genialnie napisany scenariusz , który ani przez moment nie pozwala widzowi odłączyć się. Oprawa muzyczna to po prostu masterpiece, która zostaję w głowie na długo. Spektakl pozostawia ogrom pozytywnych emocji i chęci do działania. Jednym słowem CUDO!”
Kajetan Styczeń, klasa 4T
Spektakl 1989 to genialna opowieść o latach 80 w Polsce, opowiedziana z nieoczywistych stron. Świetnie napisane teksty, skomponowana muzyka i gra aktorów składają się na rapowaną historię, w której dużą rolę odgrywają kobiety. Spektakl realizowany wspólnie z Gdańskim Teatrem Szekspirowskim połączył różne pokolenia w zespole – studenci jak i doświadczeni aktorzy opowiadają o sile społeczeństwa z różnych perspektyw.
Cały spektakl płynie, nie ma momentów, w których zwalnia. Historie są wzruszające i tak nam bliskie z codziennych dni. Oglądając go, czułam się częścią całego przedsięwzięcia, z którego wypływa tona energii i nadziei.”
Magdalena Dźwigoń, klasa 4T

Zdjęcia: Emilia Makowska, klasa 2e
Organizacja: opiekun Klubu Wyspiańskiego – prof. Anna Czepiec-Mączka

Podczas cyklu spotkań z udziałem Dyrektora Naczelnego i Artystycznego  Teatru Słowackiego Krzysztofa Głuchowskiego, Kierownika Literackiego Jakuba Roszkowskiego oraz Szefa Działu Ideowego Piotra Augustyniaka uczniowie  dyskutowali i interpretowali tekst literacki („Proces” Franza Kafki w nowym tłumaczeniu J. Ekiera), następnie próbowali zaadaptować wybrane fragmenty na wersję sceniczną, by na samym końcu popracować nad scenkami aktorskimi z aktorem Marcinem Kaliszem.

Uczestnicy zajęć to uczniowie z klas: 1e, 1i, 2a, 2e, 2h

Koordynacja, opieka – prof.: Anna Czepiec-Mączka

„Klub Wyspiańskiego” to projekt dofinansowany ze środków Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Relacja jednej z uczestniczek warsztatów – Sary Zawadzkiej z klasy 2h:

„Zajęcia z prób adaptacyjnych „Procesu” Kafki w Klubie Wyspiańskiego były wielkim wyzwaniem dla wszystkich uczestników. W zawrotnym tempie pisaliśmy krótkie scenki, które następnie były … krytykowane przez prowadzącego zajęcia kierownika literackiego Teatru, Kubę Roszkowskiego. Czy jednak jest coś lepszego niż konstruktywna krytyka? Sztuka, a zwłaszcza teatr, ma w sobie zawsze tę nutkę niewiadomej, ponieważ możesz zostać źle zrozumiany lub nadinterpretowany. Dzięki temu spotkaniu zdobyliśmy bardzo dużo pokory, ale i nadziei, że przyszłe zmagania ze scenopisarstwem będą już tylko coraz trafniejsze.

Klamrą zamykającą cykl spotkań w Klubie Wyspiańskiego była upamiętniona w krótkiej filmowej relacji próba przestawienia dzień wcześniej napisanych scen. Podzieleni na trzy grupy początkowo staraliśmy się grać przedstawiane przez nas postaci na wyrost, aby zrozumieć ich materię. W trakcie trwania zajęć powoli odkrywaliśmy, że aby dać prawdziwego ducha temu co chcemy przekazać, musimy ściągnąć z siebie wykreowane maski i przestać grać. Dzięki tym zajęciom, prowadzonym w ciekawy i barwny sposób przez Marcina Kalisza, odkryliśmy, że w teatrze jak i w życiu czasem to właśnie mniej znaczy więcej. Do zobaczenia po wakacjach”.